Waarde

We geven vaak waarde aan dingen, spullen en voorwerpen, maar hoeveel waarde het is, beleeft iedereen op zijn eigen manier. Ik weet nog dat we mooie cadeaus kochten voor de kinderen als ze jarig waren, maar dat ze soms het meest blij waren met een (in onze ogen) waardeloos prulletje, waarmee ze oeverloos konden spelen. Mij konden ze niet gelukkiger maken, dan met een bootje, helemaal als ik het zelf nog in elkaar moest zetten.

Blij mee…
We groeien op en de waardebepaling aan dingen groeit mee. Een fiets… ja, eentje met versnellingen, dat was mooier dan een doortrapfiets. Een brommer, een prachtige Tomos was sportiever dan een Berini, een glimmend polyester bootje, dat was vele malen aantrekkelijker dan een ijzeren visboot… en ga maar door. Toch moest ik het doen met de doortrapfiets, de Berini en de roestige visboot, maar ik was er blij mee…

Drijvende volkstuin
Een paar jaren terug lag er in onze haven een polyester motorbootje, waar de eigenaar kennelijk plannen mee had. Het interieur en de motor waren er al uit gehaald en ze was klaar voor de complete renovatie.
In mijn vroegere jaren zou ik er zin aan hebben en als ik het zou kunnen kopen of krijgen, zou ik er iets moois van maken met – voor mij – grote waarde.
Er gebeurde echter tijden niets mee en ik zag het achteruit gaan. Het lag na een jaar half vol water in deplorabele staat aan de steiger. Onlangs is het scheepje verhuisd en ligt nu in het baaitje voor het gemaal van Monnickendam ten anker.
De natuur heeft het bezit inmiddels overgenomen want een welig tierende plantenmassa heeft de kuip gevuld en het bootje is verworden tot een kleine drijvende volkstuin. Ter plekke zal ze denk ik haar laatste rustplaats in de diepte vinden, want nog één dikke bui en dan ligt ze beneden… Zo zijn er duizenden gevallen van te vinden op en langs onze wateren. Zooo zonde!

De shredder in
Onlangs maakten we samen met een stel vrienden in een elektrisch sloepje een heerlijk avondtochtje door de grachten van mooi Monnickendam en ik verbaasde me over de onverschilligheid waarmee mensen hun vaartuigen laten vergaan. Ik denk dat de helft - gemeerd langs de oevers – er erbarmelijk uit zag. Halfvol water, begroeid met planten en gezien de kruipsporen, had op velen een ganse familie slakken domicilie gekozen. Ik werd er triest van!
“Oohhh wat een mooi rompje!” merk ik op als er weer een desolaat half gezonken spitsgattertje voorbij komt. “Daar zou ik vroeger dolgelukkig mee zijn geweest en had het met veel liefde helemaal opgeknapt…”
We leven echter in een consumptiemaatschappij en uiteindelijk belanden de meeste oude bootjes op een afvalberg, klaar om de shredder in te gaan. Toch heeft er ooit iemand waarde aan gegeven, ermee gevaren, erop gepoetst, ervan genoten!

Enthousiastelingen
Toch zijn er nog altijd weer échte enthousiastelingen, liefhebbers, werkers met een droom. In onze haven is een jongen liefdevol bezig met het opknappen van een klein polyester kajuitbootje.
Secuur wordt het bootje geschilderd, worden de kikkertjes aan dek vervangen en zodra het even kan, vaart hij trots achter het stuurwieltje een rondje Gouwzee, waarbij je hem kunt zien genieten van de beleving van het varen. Ik herken zijn gevoel zooo goed, dat ik mezelf in mijn jongere jaren er in zie. Het maakt me blij te zien dat sommige jeugd waarde hecht aan dingen en hun liefde er in stopt.

Generatiekloof
We moeten tijdens de tocht plotseling achteruit slaan, want er komt met flinke snelheid een kapitale rubberboot met veel pk’s erachter onder de brug door met wat jonge jeugd erin. Niemand heeft oog voor de rust, de schoonheid en de natuur van de omgeving, want ze zitten allemaal diep in hun mobieltje gedoken…
Zou het de generatiekloof zijn, of is het van alle tijden?

Evert.