Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Achterom kijken
We zijn veelal geëigend om altijd vooruit te kijken. Daar ligt immers onze toekomst, onze bestemming, ons doel om te bereiken. Soms zou het echter wijs te zijn om ook eens achterom te kijken, te zien wat we gedaan hebben, wat we veroorzaken en aangericht hebben. Daar kunnen we misschien lering uit trekken. Dat is in het leven zo, maar ook voor ons varensvolk is het een steeds terugkomend item. Hoe vaak zien we geen passerende schepen, overgemotoriseerde sloepen en andere watervaartuigen, maar ook rubberbootjes, die met teveel snelheid en een flinke hekgolf voorbij varen, waarbij de roerganger de blik strak naar voren heeft gericht om zijn doel te bereiken. Ze hebben daardoor vaak geen idee wat ze aanrichten…
Ik schreef er al eens eerder over en ik waag me er wederom aan om het onderwerp ter sprake te brengen. Zelf maakte ik me er onbewust ook wel eens schuldig aan.
Zo voer ik jaren geleden van Leeuwarden naar Lauwersoog met mijn kakelverse NoLimit, waarin ook een flink vermogen staat. Er stond een stormachtige dwarswind en om het schip midden vaarwater te houden, zette ik er een tandje gas bij. Zo was het schip rustiger op het roer, maar ik keek amper achterom. Toen ik in het smalle vaarwater nabij Dokkumer Nieuwe Zijlen kwam, passeerde ik een hele rij vissertjes, die in wedstijdverband gespannen op hun krukje aan de waterkant naar de dobber zaten te staren om de grootste vangst van de dag te behalen. Plots hoorde ik scheldkanonnades en keek achterom. Met het schaamrood op de kaken, constateerde ik dat mijn hekgolf wel veertig centimeter over de lage kade van de Dokkummer Ee rolde, waarbij niet één, maar nagenoeg alle vissers een natte kont kregen. Hun visgerei spoelde het water in of liep onder water! Meteen nam ik gas terug en wist even niet te reageren. Ik besloot even verderop te keren om zachtjes terug te varen en ze stuk voor stuk mijn excuses aan te bieden. Dat was geen succes en ik zal maar niet op papier zetten welke verwensingen ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg en ik moest er nog een keer langs want ik moest ook terug… Sindsdien kijk ik met regelmaat om, ter controle of ik niemand hinder met mijn hekgolf.
Onlangs was het een weekend met temperaturen ruim over de dertig graden en eenieder zocht verkoeling op het water. We kregen familiebezoek en ook wij gooiden vroeg de trossen los, waarna we een mooi plekje achter het eilandje Hooft - nabij Muiderberg op het Markermeer -zochten. Al snel liep het op deze warme zondag helemaal vol met enthousiaste watersporters die in alles wat vaart of drijft het ankertje uitgooiden. Er werd gezwommen, gegeten, genoten en flink geborreld, maar iedereen was de hele dag in de weer om de glazen vol te houden, want soms leek de hele baai op een volle zee. De vaargeul onder de drie eilandjes door werd veel bevaren, maar iedereen scheen haast te hebben. Met respectloze snelheden scheurden speedboten, motorboten, sloepen en enorme rubberboten de ganse dag langs, waardoor zelfs wij - met ons redelijk grote schip na een aantal rollers te hebben geïncasseerd - begonnen met het zeeklaar maken van ons interieur. Dat is iets wat we eigenlijk alleen doen als we een overtocht op groot water moeten maken met zwaar weer…
Toen er weer een snelheidsmaniak voorbij scheurde, zag je iedereen houwen en keren om de zaken heel te houden, maar je hoorde geen onvertogen woord. Het heeft namelijk geen zin, want ze horen het niet en ze zien het niet. De neus is in de richting van hun vaardoel gericht en ze hebben kennelijk allemaal haast.
We hadden bezoek en dat zijn geen watersporters, maar het viel hen zelfs op; ” Hebben jullie wel gezien dat er niemand achterom kijkt om te zien wat ze aanrichten?”
Evert