Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Scheepspup…
Vijftien jaren lang hebben we mogen genieten van onze bordercollie Joey als scheepshond. Het was 15 jaren lang een feestje, want ze was meer dan een hond, het was een scheepsmaatje. Hij zorgde voor onze gasten met vermaak en wist wie de zieke in het gezelschap was. Behoedzaam zocht hij contact en was uitermate lief voor die ene medemens in zijn/haar laatste dagen. Velen kregen tijdens hun vaarwensdag een draadje met hem en huilden bij het afscheid. We hebben tot 2015 (het jaar dat hij overleed) ruim tienduizend gasten aan boord gehad en hij stal werkelijk eenieders hart, ook als ze niet van honden hielden!
We hebben vele mijlen met hem gevaren en als het slecht weer was, schoof hij vertwijfeld in zijn mand van boord naar boord maar vond het allemaal best. Als we een lange tocht gingen maken, kon ik het hem gewoon met woorden duidelijk maken en dan at hij niet meer en dronk amper, in de wetenschap dat het wel eens een tijdje kon duren voordat hij weer zijn behoefte kon doen, want aan boord… nee, dat was not done!
Joey was een harde werker. Hij ruimde alle zwerfvuil - zoals blikjes, flesjes, sigarettenpakjes e.d. - op van de straat en wierp het eigenhandig in de prullenbakken. Een enkele keer verdween het in een grote brievenbus, want dat verschil was voor hem niet zo goed zichtbaar. Hij zocht zelf zijn speeltjes uit in de dierenwinkel, bracht het naar de kassa, legde het op de balie en als de piep van de barcodescanner geweest was, griste hij het van de toonbank en zat apentrots bij de deur met zijn nieuwe aanwinst… Zo kan ik een boek over hem schrijven en misschien doe ik dat ook wel…
Helaas was hij na jaren op, versleten, moe van het werken aan boord. De dierenarts zijn boodschap was; “Denken jullie wel in het belang van de hond en niet van jezelf?” Het besluit was moeilijk, maar onverbiddelijk en hij sliep (je gelooft het niet) op de 15de van de 5de in 2015 op 15 jarige leeftijd om 15 uur 15 in!
Zeven jaren lang hebben we getwijfeld of we weer een verbintenis van ongeveer 15 jaren aan zouden gaan met een onvoorwaardelijke mensenvriend. Zeven jaren lang lonkten we naar iedere bordercollie die we tegenkwamen en dachten terug aan de fijne jaren met Joey. Zeven jaren lang genoten we ook van de vrijheid zonder hond, maar het verlangen won het van het gemak.
We zijn weer verliefd, verliefd op onze pup Steffie. Weer een bordercollie, maar nu een teefje van wat kleiner formaat. We worden ouder ik vraag me af of ik op mijn 80ste nog in staat ben om een oude hond van 25 kilo de trap naar de stuurhut in kan tillen. Volgens de prognose wordt Steffie iets van 14 kilo en dat scheelt aanzienlijk in gewicht.
Enfin… eerst maar genieten en momenteel moeten wij hard werken om de kleine dreumes alles weer aan te leren. Gelukkig hebben Inge en ik een beetje ervaring… Heerlijk, dat het prille leven weer om je heen dartelt!
Evert