Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Vlieland of Valencia?
In oktober schreef https://www.watersport-tv.nl/nw-31400-7-4409355/nieuws/watersport_en_kamperen.html over het verruilen van de boot voor een camper. Met veel enthousiasme heb ik het artikel gelezen en wil mijn ervaring graag delen. Wij hebben namelijk het voorrecht beiden te bezitten en hadden vaak keuzestress over wat we in de winter zouden gaan doen, want gedurende de heel zomer houdt Stichting Vaarwens ons nog altijd in haar greep. “Wordt het dit jaar Vlieland of Valencia?” vragen onze vrienden.
Toch valt de laatste jaren de keuze steeds weer op het varen, en dat heeft een reden.
Zorgen
We reden enkele jaren geleden zomaar 800 kilometer per dag en scheurden in een paar dagen tijd naar onze favoriete oostkust van Spanje om daar enkele maanden rond te rijden. We genoten van het klimaat, de mooie haventjes, de prijzen en de gemoedelijkheid van de Spanjolen. Toch hadden we zorgen om het schip. Ons huis (de Meander V) onbeheerd achterlaten in ons grillige klimaat en vertrouwen op de techniek, was wel een dingetje.
Stroomuitval
Eén winter lieten we haar achter in Muiden en na check, check, dubbelcheck, dacht ik dat alles goed was om haar enkele maanden te verlaten. Al snel viel de winter in en de eerste strenge nachtvorsten deden hun intrede. De havenmeester zou een oogje in het zeil houden, en die hing na enkele dagen al aan de telefoon omdat de oranje zwaailamp in de mast brandde en er witte rook uit het generatorpijpje kwam. Rijdende tussen de bergwanden van de Pyreneeën, heb ik hem door de controleprocedure geleid, op zoek naar de reden van het alarm. Het werd een lange zoektocht die uiteindelijk leidde tot een defecte scheidingstrafo tussen de walstroom en het boordnet. Het schip draaide dus op de omvormer via de accu’s en toen die leeg waren, sloeg de Whispergen generator aan. Die deed gelukkig het alarm af gaan zoals ik geïnstalleerd had. Door de scheidingstrafo te overbruggen (met dank aan de havenmeester) werd de acculader weer ingeschakeld en was het probleem over, maar toch… het vertrouwen had een deuk opgelopen.
Beveiliging
Die winter was het steenkoud en dagelijks keek ik op mijn telefoontje naar het weer in Nederland, terwijl wij met ruim 22 graden op het strand lagen.
“Ik vind het niks Inge! Stel dat het alarm niet af was gegaan en het schip was gevroren… Dan is de schade niet te overzien!” mopper ik ongerust tegen haar.
“Ach man… maak je niet zo druk. Er wordt op het schip gepast en je hebt alles zo goed voor elkaar…”
Ze heeft gelijk, ik moet het loslaten, maar dat lukt me niet want ik ben een controlefreak. Tijdens de lange vakantie bedenk ik allerlei zaken om vanuit Spanje het schip op afstand in de gaten te kunnen houden. Dat heeft geresulteerd in een uitvoerige installatie met camera’s, meetapparatuur en diverse - via internet - gestuurde zaken…
Toch blijft de onrust en enkele winters later besluiten we weer aan boord te blijven. We zijn gaan varen, door Friesland, naar de eilanden, genieten van de watersportwereld in diepe winterslaap.
“Zolang het water vloeibaar blijft, kunnen we varen schat!” lach ik als we rond de Kerstdagen koers zetten naar Terschelling.
Calamiteit
Vorige winter lokte het warme weer ten zuiden van ons toch weer en we maakten plannen om de camper in te pakken. Onze Steffie werd gevaccineerd en rond de jaarwisseling waren we klaar om te gaan rijden. Het water in Monnickendam bleef echter stijgen en liep op tot verontrustende hoogtes. In de eerste week van januari liep het zo hoog op, dat de stad tegen overstroming beveiligd moest worden met zandzakken en in onze haven stonden alle steigers onder water. De stroom viel in alle havens volledig uit omdat de stekkerdozen onder water stonden. Ik schatte in dat dit ook wel even zou gaan duren voordat het er weer op zou kunnen worden gezet.
“Ik laat het schip hier zo niet achter schat!” meld ik verontrust. Mijn partner begrijpt dat volledig en vraagt; “Wat nu?”
“Ik pak de camper weer uit en we gaan varen!” opper ik. Mijn lief stemt er gelijk mee in en een dag later gaan de trossen los. We varen begeleid door een mager zonnetje richting IJsselmeer, waar de waterstand beduidend lager is en we genieten van ons schip en het wintervaren.
Spanje is vol!
Ondertussen lopen de socialmedia pagina’s - waar we als camperaars uiteraard ook lid van zijn - vol met berichten over de drukte in het land van Sinterklaas. Het aantal camperaars is na de coronaperiode enorm toegenomen en dat leidt tot een ontmoedigende overbevolking van de campings en camperplaatsen. We lezen veel voorbijkomende berichten als:
“Het is overal vol, weet iemand nog een plekje in de buurt van…” of “De autoriteiten sturen je overal weg! Ergens vrij gaan staan wordt hier niet meer gedoogd…”
Ook berichten over de exorbitant gestegen tarieven circuleren alarmerend over de socialmedia.
“Hmmm… dan hoeft het voor mij ook niet meer hoor! We gaan gewoon weer lekker varen, want op het water is het hier juist rustig!” zegt mijn lief.
Ze heeft gelijk! Deze winter zoeken we de rust weer op met ons scheepje en de camper staat warm en droog in onze opslagloods.
De zaken zijn gekeerd…
Evert