Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Paplepel...
Enkele jaren geleden lagen we op Terschelling met onze fonkelnieuwe stoere - op een reddingboot lijkende - No Limit. We hebben het schip aangemeerd tegen de steiger in het motorbotenvak. Aan de andere kant liggen de kleinere zeilschepen onder de tien meter. De haven ligt goed vol, want het is mooi weer met weinig wind en dan durven de meesten de oversteek wel te maken. Het is ’s avonds tegen tienen als het al een beetje begint te schemeren. Ik heb een heerlijk plekje in de kuip gevonden en zit lekker te lezen. Op de haven is het een drukte van belang, want velen gaan zoals gebruikelijk een rondje over de steigers maken op om bootjes te kijken. Een zorgzame vader loopt met zijn zoontje op de schouders ook nog een rondje over de haven. Hij is met het kereltje ook nog even bootjes aan het kijken voor het slapen gaan. Het manneke zit al in de pyjama en zijn haartjes zijn nog nat. Opgewonden kijkt hij rond en kletst daarbij pappa de oren van zijn hoofd. Als ze langs ons schip lopen, roept het manneke luid; "Pappa...pappa... die vind ik mooi! Is dat een reddingsboot?"
"Nee Olivier, dat is geen reddingboot. Je kunt maar beter rechts kijken hoor, zeilboten zijn veel mooier!" antwoord pappa enigszins vermanend.
Ik schiet stilletjes in de lach als het tweetal voorbij loopt. Het kereltje echter blijft naar ons schip kijken, terwijl pappa’s hoofd overtuigend rechts naar het zeilschepenvak gedraaid staat.
"Ik vind uw boot de mooiste van de haven meneer!" kraait Olivier vanaf papp’s schouders als hij me ziet zitten.
Geschrokken draait die zich nu ook om en staat me enigszins beschaamd aan te kijken.
"Dank je wel jongen! Ik ben ook erg blij met mijn boot!" antwoord ik vriendelijk tegen het manneke.
Nog voordat hij ook maar iets terug kan zeggen, verontschuldigd pappa zich. "Oh... eh... goedenavond, ik had u niet zien zitten!"
"Dat dacht ik al. U zeilt zeker?" vraag ik met een glimlach.
"Eh... ja, wij zeilen! Fijne avond verder!" en iets gehaast loopt hij verder terwijl Olivier achterom blijft kijken en stiekem naar me zwaait...