Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Schrijven… een manier van verwerken!
Ooit vloog ik in een traumaheli vanaf mijn favoriete eiland Terschelling naar het ziekenhuis, moest ongewild het schip achterlaten en lag even later op de hartafdeling! Een bedreigend gebeuren, helemaal als de piepjes in de kamer naast me één aaneengesloten piep wordt… De dagen die volgden, boezemden me veel angst in want ik heb het niet zo op ziekenhuizen. “Wil je me morgen de laptop brengen Inge?” vroeg ik mijn lief die afscheid nam en terug naar het eiland ging. Ik bleef alleen achter, moest het weekend blijven en was totaal niet op mijn gemak. Toen de laptop de volgende dag arriveerde, doodde ik de tijd met het verzenden van e-mails naar vrienden, die ik op de hoogte bracht van mijn benarde situatie. Ik trachtte mijn schrijfstijl luchtig te houden om iedereen niet al te ongerust te maken, maar de ontvangers vertaalden het als zeer geestig, humoristisch en vermakelijk. “Ga schrijven man! Je hebt talent!” was veelal de reactie. Ondertussen merkte ik dat mijn ongerustheid daalde nadat ik mijn zorgen had getransformeerd naar een kleine file in de computer. Zo ben ik aan het schrijven geslagen en inmiddels zijn er 5 boeken van me verschenen. Het laatste boek dat net is uitgebracht heet ‘Als zoenen water waren’ en het is wel mijn trots, want het bevat het verhaal over de geboorte en de groei van onze Stichting vaarwens, waar we al ruim 12 jaren lang ons hart en ziel in stoppen.
‘Wie vaart, beleeft’ heet het allereerste boek en het is gebleken dat het ‘beleven’ persistent blijft. Ook alles wat ik daarna heb geschreven, zijn ervaringen en avonturen uit het dagelijkse varensleven met een kwinkslag naar de humor met een stukje zelfspot. Ik zal dan ook met enige regelmaat een korte column in dit prachtige medium plaatsen, in de hoop dat je er herkenning in zult vinden. Het kan echter zomaar zijn dat, als je met snoeiharde wind of andere ongemakkelijke omstandigheden een haven in komt varen waar wij met het schip liggen en een zeper begaat, je zelf het onderwerp bent in mijn eerstvolgende column! Ik zie en hoor namelijk (bijna) alles…
Met nautische groet,
Evert