Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Hulp…
We kennen het allemaal, als we op onze ligplaats aankomen is het vaak fijn als iemand even ‘een lijntje’ aanpakt of aangeeft, zeker als we aan hoger wal moeten aanmeren of met dikke wind een box in moeten varen, maar soms…
Wij varen altijd, weer of geen weer! Moet ook wel, want een vaarwens uitstellen van iemand die nog maar kort te leven heeft, kan gewoonweg niet. De Meander V heeft als voormalig loodstender echter geen enkel probleem met slechte weersomstandigheden, maar het blijft bij het manoeuvreren een windgevoelige ‘waaibak’. Ze gaat maar een meter diep en boven water staat er zo’n slordige 65 m2 lateraal oppervlak op en dat is evenveel als een 45 voets zeiljacht onder vol tuig! Kracht is dan ook alles om het schip in bedwang te houden en met de twee Volvo Penta motoren van elk 500 pk samen een 40 pk boegschroef kan ik haar parkeren op een postzegel, ook bij stormweer!
Omdat we dagelijks met verschillende bemanningen varen, heb ik voor de uniformiteit van het aanmeren alle meertrossen op lengte gemaakt met aan de scheepskant een oog. De vrijwilligers hoeven dan alleen maar de oogsplits aan de bootshaak te haken en om de bolders te gooien nadat ik het schip keurig dwars heb ingeparkeerd tussen twee jachten in. Veel ruimte om heen en weer te manoeuvreren is er ook niet, want we liggen redelijk dicht op elkaar. Daarnaast hebben we de handicap dat het in Monnickendam zeer ondiep is en door het schroefwater wordt het water snel wild, wat alles nog eens bemoeilijkt. Zoals ik al zei, kracht is alles en het lukt me vrijwel moeiteloos om het schip altijd tegen de kant te drukken.
We komen terug van een reisje en zoeken onze ligplaats weer op aan de kanaalkade. Het waait een dikke zes en we moeten aan hoger wal voor de kade komen. Wij hanteren de volgorde dat we altijd eerst het korte achtertrosje om de bolder leggen omdat het gemakkelijk met de hand van de kade te pakken is, waarna we het voorschip bijdraaien en met een lange bootshaak te voortros vanaf het hoge voordek van de kade vissen en om de voorbolder leggen. Er staat een meneer in een rode broek op de kade onze manoeuvre gade te slaan en hij geeft aan te willen helpen door met onze voortros in de hand klaar te staan.. Hij kijkt verbaasd als Inge naar achteren loopt om eerst het achtertrosje te beleggen en roept; “Mevrouw… mevrouw… hiero…hiero… u kunt hem zo aanpakken!” maar Inge haast zich naar het achterdek, want ik heb het schip nu achter tegen de wal. Als het oog van de achtertros eromheen ligt, heb ik het schip volledig in mijn macht en draai beheerst met de sterke proportioneel aangedreven boegschroef het hoge schip tegen de harde wind in voor de kade. Inge haakt de voortros die de meneer in de rode broek aanreikt om de bootshaak en legt hem om de bolder, waarop de man hautain tegen haar zegt; “Zo… nu moet ie het ook nog eens leren zonder die boegschroef!” Mijn intercom staat aan en ik hoor alles, dus antwoord ik via de buitenspeaker; “Dank voor uw hulp meneer, erg gewaardeerd, maar u moet een aap niet willen leren klimmen hoor!” Hij draait subiet om en loopt weg, zonder achterom te kijken en me een blik waardig te gunnen...