Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Respect…
Iedereen is het erover eens dat het respect voor elkaar steeds minder wordt. Als je vroeger in het verkeer eens per ongeluk een stuurfoutje maakte, werd er lachend gewuifd of je werd met een smalende blik aangekeken. Tegenwoordig krijg je direct de middelvinger en/of een scheldkanonnade waar de honden geen brood van lusten. De maatschappij verhardt dus duidelijk.
Wij komen met de Meander V tijdens de zomermaanden met grote regelmaat in de haven van Volendam om voor onze vaargast nog éénmaal te genieten van een visje of een herinnering te maken in klederdracht. Het behoort allemaal tot onze mogelijkheden (zie ook www.vaarwens.nl) De havenmeesters zijn ons altijd ter wille en doen hun uiterste best om 25 meter kade vrij te houden voor ons bliksembezoekje tijdens de wensdag. Als het mooi weer is, loopt de haven vaak helemaal vol en dan is het de overredingskracht van de havenmeester, die de collega schippers ervan moet overtuigen dat het verhalen om kade leeg te maken voor het goede doel is. Vorig jaar kreeg een geweldige havenmeester zo van repliek van een schipper dat hij überhaupt durfde te vragen hem te verkassen, dat de vriendelijke diender nadien instortte en tot op heden niet meer werkzaam is…
Ook deze zomer doen we Volendam weer regelmatig aan, want we hebben een overvol vaarseizoen. Nederland zucht onder een hittegolf en velen kunnen er niet tegen, zijn geïrriteerd, licht ontvlambaar en futloos. De haven ligt rond de visafslag bomvol met prachtige grote motorjachten en de nieuwe havenmeester heeft er zijn handen vol aan om iedereen een ligplaatsje naar tevredenheid toe te wijzen. Vervolgens roep ik hem via de marifoon aan met de vraag of er we ergens voor de kade kunnen, want onze vaargast zou nog dolgraag één keertje met zijn kleinkinderen in klederdracht een herinnering maken bij Photo Volendam op de dijk. “Hij ligt op de brancard, dus als ik ergens aan de kade kan, zou dat heel fijn zijn, maar als het niet kan vaar ik door hoor. Dan gaat het gewoon over!” vraag ik de havenmeester. “Kom deze kant maar op. Ik ga mijn best voor je doen Evert!” antwoord hij hoopgevend.
Als we de havenmond binnenvaren, is het een drukte van belang. Vele grote jachten zijn los en drijven door de haven. Daarna worden ze vijf dik voor de visserskade gestapeld en er valt geen onvertogen woord. Wij meren aan de buitenzijde van de steiger voor de visafslag aan en even later rolt de brancard over de loopplank de steiger op. Dan klinkt er gepast zacht applaus vanaf het achterdek van diverse schepen en onze mede watersporters wuiven vriendelijk naar de onfortuinlijke man op het bed met wielen en eenieder krijgt kippenvel.
Dat noem ik respect. Dank daarvoor!
Evert