Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Spannings...
We hebben een druk jaar achter de rug met Stichting Vaarwens en ik heb ‘spannings’. Vanaf begin maart voeren bijna honderd gasten in hun allerlaatste levensdagen nog een prachtige dag mee aan boord van ons schip. Daarnaast is het nieuwe vaarwensschip in aanbouw. Dat vraagt ook de nodige aandacht en we hebben nog geen vakantie genoten. Kortom… we hebben wat spanning opgebouwd en we snakken naar even ontspanning. We moeten eigenlijk naar Harlingen om de bouw van het vaarwensschip bij scheepswerf SRF te begeleiden, maar als we wat dichter bij het wad komen, beginnen de eilanden te lokken. Eénmaal door de sluis in Kornwerderzand, vliegt de Meander V richting Harlingen onder prachtige weersomstandigheden. In de verte ligt onze ontspanning en het trekt aan ons als een forse magneet We overleggen; “Met de sneldienst zijn we zo in Harlingen als ze ons nodig hebben!” oppert Inge en nu is er weinig meer voor nodig om me over te halen. Bij Harlingen stuur ik resoluut bakboord uit en zet koers richting de eilanden. Vorige winter lagen we moederziel alleen op Vlieland en schreef ik er in alle rust mijn vijfde boek ‘Als zoenen water waren’ Ditmaal wint de trek naar Terschelling, waar we jammerlijk genoeg al zes jaar niet meer zijn geweest. We komen aan in een vrijwel lege haven en de meeuwen hebben van de steigers hun toilet gemaakt. We boenen een stukje schoon en maken dankbaar gebruik van de aanwezige spanningskasten om de accu’s vol te houden. “En nu lekker ontspannen!” lacht Inge, maar dat gaat me nog niet zo gemakkelijk af… Langzaam druppelt de haven vol met luxe verwarmde motorboten en zeilende diehards, die dik ingepakt met een druppel aan hun neus tussen stormdepressies door de oversteek maken. Eenieder ontdoet een stukje steiger van de meeuwenstront en sluit zijn schip aan op de spanning van aanwezige ‘laadpalen’. Vervolgens gaan ze in de weer met lampjes, lichtslangen en ander verlichtingsmateriaal en langzaam transformeert de koude troosteloze haven in een kleurrijke kerstsfeer. s ‘Avonds is de hele haven een lichtshow van kleurrijke knipperende flikkerende en lopende lichtjes. Als ik een blik op mijn dashboard werp, kan ik echter aan de naald van onze analoge spanningsmeter zien dat iemand op dezelfde fase een kopje Senseo zet. De naald schokt ritmisch totdat het apparaat warm is en begint dan heftig te trillen als de machine de koffie uitschenkt. Ik begroet de volgende morgen havenmeester Tjebbe en vraag hem of het havennet berekend is op zoveel spanningsafname, want aan het eind van de steiger heb ik nog maar 210 van de 230 volt. “Ach,” lacht Tjebbe nonchalant, “die lampjes zijn het ergste niet. Mensen hangen er momenteel alles aan! Elektrische kacheltjes, ovens, gourmetstellen en velen koken tegenwoordig elektrisch. Vorig jaar stond er een clubje op de steiger met hete frituurpannen oliebollen te bakken en toen vloog er een hoofdzekering van 60 ampère uit! Ik kom bij ontij niet meer voor een spanningsval naar de haven hoor! Ze zoeken het maar uit!” lacht de altijd vriendelijke havenmeester laconiek. Ontspannen loop ik terug naar de Meander V en verwonder me… de spannings zijn weg!
Evert