Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Wrakkenmuseum
Wrakkenmuseum
Na heerlijk rustige winterdagen te hebben rondgevaren en op Terschelling te hebben vertoeft, met als klapstuk een bomvolle haven rond de jaarwisseling - waarbij er wederom een aantal 250 ampère zekeringen sneuvelden door o.a. het gebruik van elektrische kacheltjes - zijn we terug in Muiden. Daar heerst échte rust in een nagenoeg lege haven, met als enige reuring een aantal diehards die hun roeitrainingen tijdens weer en wind volbrengen. Ook het oude slepertje van Pam passeert bijna dagelijks om er zijn schroothoop mee te bezoeken en gaat ‘klussen’. We hebben continue het zicht vanuit de stuurhut op Pampus, op Pam en op zijn prachtige pronkstukken in z’n ‘wrakkenmuseum’ aan de bakboordoever bij het Muiderslot. Het is een scheepskerkhof waar ondermeer de ooit eens prachtige houten driemaster Elisabeth Smith lag te pronken toen ze in 1992 opgepoetst werd om haar eerste chartertocht te gaan maken. Ze is lek geraakt, ter plekke volgelopen en nooit meer van de ondiepe zandbank weg geweest. Volgens Pam is het schip geen wrak. "Een wrak is een schip dat gezonken is en dat een gevaar oplevert voor andere schepen. Maar dit schip ligt niet in de weg voor de scheepvaart en ze is ook niet gezonken. Eigenlijk heeft niemand er last van!" Pam dacht in 2018 nog dat het ‘schip’ prima te redden was. “Er moeten wel een hoop nieuwe spanten ingezet worden en dat kost een paar centen!" lacht Pam. De werkelijkheid is echter dat de natuur zich de afgelopen jaren heeft geprofileerd als een echte scheepssloper. Toen de drie masten er met de - uit de lijken gewaaide - zeilen nog op stonden, was het voor onze gasten een soort spookschip attractie, maar nu is het niet meer dan een hoop rottend hout. Nadat zwammen, schimmels en een natuurlijk verbrandingsproces zonder vuur bij hebben gedragen tot het verzwakken van de romp, gingen beurtelings de voorste masten tijdens flinke stormen om. Het verbaast me telkens weer dat de achtermast fier blijft staan en iedere storm trotseert. Afgelopen herfst zag ik bij het passeren jonge boompjes met groene blaadjes op het achterdek groeien. Ik denk dat die mast wortel heeft geschoten en zich heeft verankerd in de grond. Het wachten is tot ie weer uitloopt en een mooie boom wordt… Ondertussen hebben een grote klipper, een gezonken dekschuit, een zeilscheepje, een motorkruisertje en een gezonken rondvaartboot de Elisabeth Smith vergezeld en het geheel biedt een troosteloze aanblik.
De zee geeft en de zee neemt, maar de natuur geeft en neemt zeker ook. Het wordt echter tijd dat nu de instanties eens gaan nemen want het is een aanfluiting, maar zoals Pam zijn woorden klinken; “Dat kost een paar centen…”
Evert
