Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Verplichte pauze…
Soms is het even niet te bevatten, hoe hard je het ook probeert!
Een idioot druk vaarjaar in 2019 voor Stichting Vaarwens, de geboorte van het nieuwe vaarwensschip, de bouwperikelen ervan in de winter, de voorbereidingen voor de spectaculaire intocht, het was een drukte van belang met vaak slapeloze nachten om alles in goede banen te leiden. We lopen op ons tandvlees, maar krijgen vanuit alle hoeken hulp van enthousiaste vrijwilligers die ons bijstaan. Zonder hen zouden we het allang niet meer kunnen! Vergadering na vergadering staat in de agenda en op die bewuste 12 maart wordt er op het nieuwe vaarwensschip in Monnickendam weer vergaderd over de plannen m.b.t. de intocht die 28 maart zal plaatsvinden.
Dan volgt het moment dat ons het leven lang zal blijven heugen. Het moment dat we achter de laptop zitten en om 3 uur ‘s middags de bewuste persconferentie van premier Rutte volgen met de onthutsende bekendmaking dat alle evenementen geannuleerd zullen moeten worden vanwege de corona crisis en dat we met z’n allen een poosje binnen moeten zitten!
Daarna zijn wij er gewoon een beetje stil van... Helemaal klaar voor het nieuwe seizoen, volop in voorbereiding om het nieuwe schip in gebruik te nemen en dan staan ook wij ineens met de rug tegen de muur. Juist in deze tijd zouden wij niets liever willen dan ons nieuwe schip feestelijk binnenhalen en in gebruik nemen, om terminale patiënten een onbezorgde dag op het water bezorgen…
Haastig worden de dagen daarna alle partijen die in de startblokken staan om over enkele dagen de intocht tot een groot succes te maken, bericht van de annulering en vervolgens wordt het helemaal stil! Een verplichte pauze!
De zomer valt vroeg en Nederland zit verplicht binnen. Toch zijn er op die prachtige zondag van de 5de april velen die de weerstand om eruit te gaan niet kunnen weerstaan. Op de AIS is het IJsselmeer bezaaid met paarse pijltjes, ten teken dat het druk is met pleziervaart op het water. Wij blijven braaf thuis (aan boord) in de Amsterdam Marina en genieten van de warme voorjaarszon in de kuip. Op de aangrenzende parkeerplaats is het een drukte van belang. Er staan campers met recreërende mensen, in het gras zitten jonge stelletjes te picknicken en even verderop vindt een samenscholing plaats van jongeren met gepimpte autootjes, joggingbroeken, petjes en capuchons. Harde dreunmuziek schalt uit de auto’s en het is gedaan met de rust. Met luid gesis worden lachgaspatronen geleegd in grote ballonnen en samen lurken ze aan de blaas terwijl hun stemgeluid steeds meer verheft. Dan slaat de bliksem in en er ontstaat een flinke knokpartij, waarbij rake klappen vallen. Even heb ik spijt dat ik geen deel uitmaak van de paarse pijltjes die even verderop in alle vrijheid en rust over het water scharrelen, maar het plichtsbesef houdt me koest! De politie scheurt even later over de stoffige parkeerplaats, maar voor ze iets kunnen doen, stuiven alle snelle wagentjes alle kanten op en verdwijnen even snel als ze kwamen…
Als de rust volledig is weergekeerd, kijkt Inge me aan terwijl we in de warme voorjaarszon een slokje van ons koude biertje op ‘Costa del Achterdek’ nemen; “Wat hebben we het goed hè schat. Verplichte pauze, daar waren we wel even aan toe!”
Be safe, Evert
