Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Ongekende ongehoorde gastvrijheid…
We varen als vrijwilligerswerk inmiddels ruim 13 jaren voor Stichting vaarwens met mensen in hun laatste levensfase. Het geeft rijkdom tussen je oren en die past in geen enkele beurs… “Wie goed doet, goed ontmoet”, is het spreekwoord en we zijn dan ook overal in iedere haven welkom. Meestal gaat bij de havenmeesters het bonnenboekje niet eens open, dit om ook een steentje bij te dragen aan het goede doel. Geweldig!
Inmiddels is er een eigen schip, dat 365 dagen per jaar inzetbaar zal zijn om met onze dagschippers, vrijwilligers, vaargenoten en hun naasten een dag vergetelheid te zoeken op het water. We mogen ondanks de corona crisis varen als we de RIVM regels strikt hanteren. Het mag en het kan, want het moet! Onze gasten hebben geen tijd om te wachten en vaak kan iedere dag de laatste zijn. Met kleine groepjes gaan dan ook al een paar weken de trossenlos en er wordt genoten… en niet met mate!
Het is 11 mei en de temperatuur is met de helft gezakt in vergelijking bij de afgelopen weken. Ook staat er een straffe noordelijke wind, maar tussen de Hollandse wolken door schijnt de zon voor onze vaargaste. Een Amsterdamse in haar laatste dagen, die nog graag haar stad éénmaal vanaf het water wil aanschouwen. De dagschipper leidt haar door alle zijkanaaltjes en haventjes die het prachtige Amsterdamse water biedt en dan is het tijd voor de lunch. Hij vindt mooi beschut tussen het Amsterdamse Vliegenbos een kopsteigertje vrij in een haventje met een Friese naam en meert even aan voor de lunch van een kwartiertje. De tafel wordt gedekt en er wordt genoten van de heerlijke lunch.
Er komt een ‘havenmeester’ met grote tred aanstuiven en zijn mededeling is strikt en duidelijk; “Wegwezen hier!” Onze dagschipper tracht fluweelzacht duidelijk te maken wat Stichting Vaarwens als doel heeft en dat ze zo weer weg zijn. De ‘havenmeester’ kent geen mededogen, geen pardon, geen empathie en blijft bij zijn standpunt: “Wegwezen hier!” Onze dagschipper is onaangenaam verrast, maar besluit hier geen scene te gaan schoppen. Het moet immers een ontspannen vaardag worden, en hij vertrekt zonder slag of stoot…
Ik heb diep respect voor onze dagschipper/vrijwilliger, want met mij was die zogenaamde ‘havenmeester’ nog niet klaar geweest. Een ding is duidelijk… mij zul je daar nooit meer zien!
Evert