Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Erewater...
De wereld ligt plat! Er waart een gemeen virus rond en we gaan massaal op slot. Havens gaan dicht, evenementen worden afgelast en op samenscholing staat een flinke boete.
Zo druk als we het de afgelopen tijd onze stichting vaarwens hadden, zo onwerkelijk stil wordt het nu ineens. Toch blijven de vaarwensen binnendruppelen. Mensen in hun laatste levensfase hebben niets meer te verliezen, maar ze hebben ook geen tijd om te wachten en nemen het risico… Wij willen wel maar mogen niet! We liggen er met twee schepen helemaal klaar voor, maar we durven niet!
Dan komt er een aanvraag binnen, waarbij door de hele intake heen een hartenkreet schreeuwt en we worden diep geraakt. “Zal ik toch eens bij de autoriteiten informeren wat we mogen en kunnen Evert?” zucht Inge. “We kunnen ze moeilijk een voucher geven, want deze mensen kunnen niet wachten tot deze toestand voorbij is. Dan zijn ze er al niet meer!” en ze boort ogenblikkelijk alle bronnen aan waarvan ze vermoedt medewerking en toestemming te kunnen krijgen. Ik zal hier het lange traject niet beschrijven, maar ze heeft alle autoriteiten op nautisch gebied in Amsterdam kunnen overtuigen van haar veilige vaarplan en niet onbelangrijk, ze vindt ook een aantal vrijwilligers bereid om ingezet te worden.
De MS Vaarwens wordt klaargemaakt voor haar allereerste vaarwensen in haar bestaan. Doordat het hele interieur verrijdbaar en vrij in te delen is, richten we twee gescheiden afdelingen in. Het voorste gedeelte is voor de dagschipper en de vrijwilligers en gescheiden door de grote dwarsbank in de stuurhut is het hele achterschip en de kuip voor de gasten. Maximaal één zieke met drie familieleden en ruim uit elkaar, zo kunnen we de anderhalve meter waarborgen. Mondkapjes, handschoentjes , ontsmettingsmiddelen, niets wordt aan het toeval overgelaten! De vrijwilligers worden uitvoerig geïnstrueerd en dan mogen we los!
Na een paar spoedwensen te hebben gemaakt, krijgen we er routine in en het blijkt prima te gaan. We varen overal door Amsterdam en de autoriteiten zijn allemaal op de hoogte gebracht van het feit dat de MS Vaarwens gedoogd wordt en er niet gehandhaafd zal worden. Zelfs uit de allerhoogste regionen van het overheidsbestel komen klanken van respect en trots, dat we samen deze mensen in hun laatste dagen nog even kunnen laten vergeten en genieten. Tijdens één van de vaardagen komt zelfs de grote blusboot van het Amsterdamse Havenbeheer onze doodzieke gaste ‘erewater’ brengen! Grote fonteinen bluswater worden met duizelingwekkende kracht de azuurblauwe lucht in gespoten en achter in de kuip vallen dikke tranen van ontroering. “Onvergetelijk mensen, dat ik dit nog mag meemaken!” snikt onze gaste. Kijk… daar doen we het allemaal voor!
Evert en Inge