Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Mijn paal!
We overwinteren op Terschelling en zoeken rust. Heerlijk, menig Terschellingvaarder zal beamen dat de haven een oase van uitzichten, betoverende zons op- en ondergangen en prachtige panorama’s is. Zeker in de winter, want de haven is nagenoeg leeg maar tegen de Kerstdagen komt daar verandering in. De havenmeesters zijn druk in de weer met steigers schoonspuiten en de stroomkasten aanpassen. Vorig jaar liep de haven helemaal vol en er werd gezamenlijk zoveel stroom getrokken, dat de drie grote 500 ampère hoofdzekeringen smolten alsof de bliksem was ingeslagen. De haven loopt rustig aan vol en in korte tijd verandert het nachtelijke zwarte gat in een feestelijk schouwspel van dansende lichtslingers die in de masten gehesen zijn.
Eerste Kerstdag, coronatijd…
Mensen ontwijken elkaar nerveus op de steigers en bij de loopbrug naar het havengebouw lijkt het soms een stoelendans van wie er het eerst op en er af wil. De zon schijnt en er staat weinig wind. De passanten eten, fietsen, wandelen, genieten, kortom… dit is waarvoor ze de flinke reis hebben gemaakt.
Tweede Kerstdag, stormtijd…
Na het ontwaken wordt het al snel onrustig op de steigers. Er is storm voorspeld en velen beraden zich over hoe hun schip goed te zekeren. De storm zal uit het zuiden komen, dus liggen we met de volle haven aan lagerwal. Al snel doen sterkte verhalen de ronde over de januaristorm dit voorjaar, waarbij schepen lossloegen en er zowaar een losgeslagen viskotter de jachthaven binnen dreigde te drijven.
Sommige schippers worden nerveus, gaan verkassen om een beschutter plekje te zoeken, zijn aan de gang met trossen en lijnen. “Vertrouw niet op die boldertjes hoor… Die zitten alleen met vier boutjes aan een plankje!” roept een ‘ervaringsdeskundige’. Vertwijfeld knoopt hij de lijn om een grote meerpaal. “Zo… die trek ik de grond niet uit!” antwoordt de man zelfverzekerd. Weer anderen maken zich nergens druk om en vertrouwen op het gammele meertouwtje waar hun hele hebben en houwen aan vast zit…
Tweede Kerstavond, het komt er aan…
De Meander V ligt helemaal achter in de haven aan de westkant van de steiger. Een dikke dukdalf zit midscheeps en met de voorspelde zuid zuidwesterstorm leunen we lekker tegen de steiger. “Dit is mijn paal!” denk ik en hang alles ertussen wat grote krachten kan opvangen, want de Meander V heeft een lateraal oppervlak van ruim 60 vierkante meter. Daarnaast leg ik een zware meertros om de paal als spring, zodat we met de wind op de kop goed verankerd liggen, want met 50 ton aan zo’n boldertje hangen, is me te link. De wind wakkert aan en zit in no-time op ruim 40 knopen. Rond 18.00 uur is het hoogwater, maar het komt niet over de damwand. Mooizo het is vanaf nu de hele nacht laagwater! Ik ben gerust en ga die avond met een veilig gevoel slapen.
Derde kerstdag, vroeg wakker…
Toch pakken we geen diepe slaap. Het huilen van de wind, het harde bonken van de golven tegen de romp en de onderliggende gedachte; “Als alles het maar houdt”, maken dat we al vroeg wakker zijn. Het is om 06.30 uur hoogwater en de golven beuken nu nog harder tegen de spray’s van het schip. De storm is op haar hoogtepunt! In onze schijnwerper spatten de golven vlak voor onze neus uiteen en stuiven hun zout uit over de schepen. Overal brandt al licht binnen en een enkeling waagt zich naar buiten om de trossen te controleren. Na achten wordt het licht en verwonderd over de kracht van de natuur drinken we met de ruitenwissers op interval aan onze kop koffie vanuit de heerlijk warme stuurhut. We zien ons schip de dukdalf naast ons stevig omarmen bij iedere stormvlaag en hebben vertrouwen dat die ons houdt. We beseffen ons dat we behoren tot de enkele uitverkorenen die dit spektakel kunnen meemaken en voelen ons veilig en schatrijk…
Alvast fijne jaarwisseling,
Evert