Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Heeel klein...
In vroegere tijden kwam ik in contact met een schipper die een gesaneerde grote ‘Bokkenkotter’ uit de visserij op de kop tikte en er een heel speciaal vaardoel mee had. Het schip werd met een flinke overheidssubsidie verbouwd tot passagierschip voor zeer speciale passagiers. Hij ging namelijk varen met delinquenten en rebelse gevangenen die een ‘zee-therapie’ moesten ondergaan. Daarvoor werd het schip geheel aangepast als varende gevangenis, zodat de ‘passagiers’ nimmer nooit de bemanningsverblijven en de stuurhut konden bereiken, door het hele schip in twee volledig van elkaar afgesloten delen in te richten. Ze waren tijdens de zeereis in het voorschip volledig op elkaar aangewezen en moesten in hun separate verblijf samen koken, eten, wassen, slapen en voor elkaar zorgen. De kapitein zocht groot open water op en voer het liefst in ruw water, opdat de vaargasten flink zeeziek werden. Dan worden de grootste criminelen heel klein en gaan veelal smeken om verlossing. Ze gaan relativeren en zijn volledig op elkaar aangewezen. Ze moeten elkaar verzorgen in hun vreselijke ziek zijn en gaan daardoor socialiseren. Veelal kwamen ze na maanden op zee als anderen mensen terug aan wal en konden direct het re-integratietraject in… Ik heb er echter nooit meer iets van gehoord!
Ik zag de afgelopen dagen de rellen op het nieuws en droomde de nacht erna, dat de relschoppers met een groot net onder een flinke helikopter werden gevangen en in het ruim van een vrachtschip werden gedumpt, dat daarna open zee op ging. Ze werden allemaal heel erg zeeziek en heel klein. Ze mochten allemaal even ervaren hoe het voelt om ziek te zijn, gevangen te zijn door de ziekte en afhankelijk te zijn van hun naasten die wel staande bleven in deze erbarmelijke situatie! Het was helaas echter een droom, maar wel heerlijk…
Evert