Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Noodseinen of siervuurwerk?
De tijd breekt weer aan… oud en nieuw, waarbij het lijkt of alles kan en alles mag, ook al is het tegenwoordig verboden om vuurwerk af te steken, laat staan noodvuurwerk! Het geeft voor veel schippers en bemanningen de kans om al de overjarige noodsignalen aan de jaarwisseling op te offeren. Ik moet bekennen dat ik jarenlang de verleiding ook niet kon weerstaan en ik zag het tevens als een mooie oefening. Velen beseffen echter niet dat dit levensgevaarlijk is, want de oude noodseinen zijn niet voor niets over datum en daardoor onstabiel.
Ruim 25 jaren geleden was de kwaliteit van handflairs, lichtkogels en ander noodvuurwerk nog van veel betere kwaliteit en ook langer houdbaar. Een lichtkogel van 10 jaar oud kwam nog goed uit de buis en vloog keurig de hoogte in, om daar te ontbranden en aan het parachuutje minutenlang een mooie rode gloed aan de hemel te geven. Tegenwoordig is de eind houdbaarheidsdatum ook écht het einde, want het spul wordt onstabiel en is te gevaarlijk om af te steken.
We hebben heel wat jaarwisselingen op Terschelling doorgebracht en ook vaak gezien dat de overjarige projectielen levensgevaarlijke situaties opleverden. Zeker als de wind aanlandig is, waaien de lichtkogels terug naar de haven en komen meestal nog brandend neer. Ooit bleef er zelfs een in de top van de voorstag van een 14 meter hoge mast hangen en bleef doorbranden. Daarbij vatte de rolfok vlam en het is verbazingwekkend hoe goed dat kunststof doek brandt. De rolfok werd net een druipkaars en brandde tot halverwege het dek af, waarbij er over het mooie teakdek een brandende laag vlammend plastic druppelde.
Ook vloog er een kogel dwars door de haven omdat het projectiel na het verlaten van de buis haaks de hoek om ging en velen om de oren suisde. Mijn buurman stak er eentje af die hetzelfde deed, maar die dook onder water de haven in en stoof een minuut lang als een torpedo tussen de schepen door… Voor mij was de doorslag om nooit meer oude noodsignalen af te steken, een jongeman die aan het koordje onderaan de lichtkogel trok, waarbij de kogel niet uit de buis kwam, maar in een luttele seconde aan de onderkant een rond gat ter grootte van een Euromunt in de hand - die zich nog onder de buis bevond - brandde! Met die hand is het nooit meer goed gekomen…
De oude noodseinen van tegenwoordig kun je beter inleveren en niet afsteken, want het is vaak hoogst onbetrouwbaar en levensgevaarlijk. Daarnaast kun je op oudejaarsavond met je schip op open water beter niet in de problemen komen, want er is geen reddingboot die dan uitrukt op een melding van een lichtkogel…
Fijne jaarwisseling en ‘be safe’!
Evert