Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Feest, vervuiling, viezigheid, verkoeling en visite…
Alles moet tegenwoordig goed geregeld worden en van overheidswege moeten overal langs het water stations zijn waar je je vuilwater en bilgewater kunt laten afzuigen. De meeste vaarders voelen zich uiterst verantwoordelijk voor hun prachtige schone water dat hun het gevoel van vrijheid geeft en waar ze zo van kunnen genieten. Ze meren trouw aan bij de vuilwaterdump en laten hun afvalwater keurig afzuigen, maar af en toe zit er een dissonant tussen die het niet zo nauw neemt met ons oppervlaktewater en rücksichtsloos alles wat ie kwijt moet overboord loost. Hij/zij doet het bij voorkeur ‘s nachts, want valt de vieze daad niet zo op…
Feest
Het is hoogzomer en in Monnickendam volgt het ene festival het andere op. Het is druk met scheepvaart en verschillende mooie schepen doen onze havens aan. Tijdens de weekenden van de evenementen ‘450 jaar Slag op de Zuiderzee’, de ‘Jan Haring Race en de ‘Visserijdagen’ brengt het veel bezoekers naar Monnickendam en het is ieder weekend feest. Tussen al deze schepen lag waarschijnlijk ook zo’n dissonant, die kennelijk zijn bilge vol had staan met lekwater en dieselolie en zonder enige schroom de hele bilge in de haven heeft leeggepompt. Het gevolg is, dat met de westenwind de hele zooi de havenmond uit gedreven is en naar het prachtige natuurgebied Hemmeland vloeide.
Vervuiling
Mijn kennismaking met de enorme vervuiling was de volgende dag. Bij het ochtendgloren laat ik vaak het rubberbootje zakken en vaar met onze trouwe viervoeter Steffie naar de overkant om samen te genieten van het prachtige natuurgebied in onze achtertuin. Bij nadering van de jachthaven bij Hemmeland valt me de onmiskenbare indringende stank van dieselolie en bilgewater op. Even later zie ik een dikke blauwe laag om me heen op het water liggen en het is te laat om terug te keren, want ik zit er al middenin. Ik besluit door te varen en gewoon mijn ding te doen.
Viezigheid
Omdat ik onlangs gebeld ben, dat wij het toegangshek van de jachthaven aan de overkant niet meer mogen gebruiken, duik ik de laatste weken met het rubberbootje de opening in de rietkraag naast het hek in en schiet de wal op. Daar maak ik het bootje vast en stap eenvoudig over de boeg het natuurgebied in, maar deze keer gaat het wel heel gemakkelijk. Alsof het rubberbootje op kogellagers dreef, schoten we door de gladde viezigheid veel te ver door de wal op en Steffie – die altijd met haar voorpootjes over de boeg hangt – werd gelanceerd. Ze kijkt me enigszins verbolgen aan met een blik van ‘Wat flik je me nou?’
Verkoeling
We gaan wandelen en lopen langs de oevers van het mooie natuurgebied, maar dat is nu geen pretje. De zoete weeë geur van de dieselolie is niet te harden en de prachtige rietkragen zijn verzadigd met de stinkende troep. Bij de hondenstrandjes aangekomen, wil Steffie direct zwemmen, want dat vindt ze geweldig, maar ook daar drijft de blauwe drab. Ik spreek haar vermanend toe als ze er in wil duiken en ze luistert gelukkig direct. Teleurgesteld kijkt ze achterom als we doorlopen en op zoek gaan naar schoon zwemwater. Dat is niet te vinden en ik besluit de andere kant op te lopen om op de open veldjes spelletjes en oefeningen met onze leergierige jonge Bordercollie te doen.
Als ze na een tijdje spelen oververhit wordt, heeft ze echter de eigenschap om het water op te zoeken, waar ze in duikt en als een krokodil stil blijft liggen met alleen haar ogen en neus boven water om verkoeling te zoeken. Laatst meende ik haar te horen sissen, maar dat zal ik me wel verbeeld hebben… Helaas is dat nu niet mogelijk en de zwarte stinksloot in het bos vermijd ik nu ook maar, dus gaan we terug naar het bootje. Het is mooi geweest voor vandaag.
Bij het bootje aangekomen, maan ik haar direct aan boord te springen en dat doet ze braaf, maar als ik me omdraai om het motortje te starten, hoor ik achter me een plons… Steffie kon de aantrekkingskracht van het verkoelende water - … eeuhh dieselolie - niet weerstaan en dook er toch in! Je kunt wel raden wat er gebeurt als ze weer aan boord springt. Hond onder de diesel, boot vol stinkende zooi en ook ik blijf er niet vrij van als ze zich enthousiast uitschudt. Mopperend en uiterst chagrijnig vaar ik – een blauw spoor over het water achterlatend – terug naar de Meander V. “Inge, Inge…”, roep ik verbrandt, “pak gauw een paar oude handdoeken en hondenshampoo, alles zit onder de dieselolie!”
Visite
We hebben een visiteafspraak voor de lunch met vrienden in de stad en haastig boenen we hond, boot en onszelf bij de waterkraan op de steiger. “Man… wat stinkt dat!” moppert Inge. “Vertel mij wat, ik hoop dat we het er af krijgen.!” Na zelf ook vlug een douche te hebben genomen en alle kleren bij de was te hebben gedaan, spuit ik mezelf overvloedig in met deodorant in de hoop dat het de vieze geur verbloemt.
Met schone kleren in een schone rubberboot met een schone hond varen we naar het restaurant, waar onze vrienden al aan de gereserveerde tafel zitten. De eerste opmerking is; “Goh… het lijkt wel of iemand zijn bilge in de haven heeft leeggepompt. Het ruikt hier helemaal naar diesel”.
Dank fijne verantwoordelijke vrome schipper die het geloosd heeft!!!
Evert.
