Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Kacheltijd...
De meteorologische zomer is al even ten einde en het wordt tijd dat we de scheepskachel weer aan de praat maken. Moderne schepen zijn meestal voorzien van volautomatische verwarmingssystemen. Eén draai aan de knop en het hele schip wordt warm. In veel schepen staat echter nog een oliekacheltje en dat geeft direct een knus warmtesfeertje aan boord...
Ik herinner me nog pas de trotse eigenaar te zijn geworden van een mooi 30 voets zeiljacht. Het was vergaan voor de Deense kust en ik heb het net helemaal gerestaureerd.
De houten mast heb ik vervangen door nieuw aluminiumprofiel en ik wil de zaak voorbereiden om de nieuwe zeilen op te laten meten. De oude zeilen zitten vol olievlekken en kunnen helaas niet meer schoongemaakt worden. Het is koud vies weer en ik ga het binnen even aangenaam maken, voor als ik me straks wil opwarmen. De vorige eigenaar heeft heel inventief een primusbrander omgebouwd tot scheepskacheltje. De hele bliksemse bende was door het zoute water geoxideerd, maar urenlang prutsen en polijsten heeft er toe geleid dat het kacheltje weer moet kunnen branden. Met een mooie messing plaat eromheen waarin het schip gegraveerd staat, is het kacheltje aan de wand van het voorpiekschot gehangen. Een roestvast stalen pijpje met kap voert de rookgassen vlak naast de mast naar buiten af.
‘Eerst het tankje op druk pompen en een beetje spiritus in het reservoirtje rond de brander gieten. Daarmee de brander verhitten en vervolgens de - onder hoge druk staande - petroleumkraan open draaien!’ mompel ik in mezelf als de gebruiksaanwijzing door mijn brein flitst.
Terwijl de spiritus brandt, pomp ik het tankje op druk. De zaak begint nu te sissen omdat het kraantje blijkt te lekken. Dat is niet de bedoeling en met mijn koude vingers doe ik een poging om met een tangetje het kraantje stijver dicht te draaien. Shit... natuurlijk breekt het gammele ding af en het geheel begint nu verontrustend hard te sissen. Net als ik onder de kap wil kijken of de spiritus bijna is opgebrand, klinkt er een enorme knal. Een buiteling achterover is het gevolg en ik lig op de rug in de kajuit. Mijn oren suizen en het stinkt naar verbrand haar. Mijn haar wel te verstaan, want m'n wenkbrauwen en baard zijn gereduceerd tot enkele opgekrulde stoppels. Mijn blanke bleekschetengezicht is in een luttele seconde getransformeerd tot een geblakerde zwarte Piet. Dan hoor ik iets over het dek kinkelen. Vervolgens wordt er op het dek geklopt: ‘En... is alles oké daarbinnen?’ De oude werfbaas staat met een verontruste blik naast het schip en als ik mijn zwart geblakerde hoofd zonder baard en wenkbrauwen naar buiten steek, barst hij in lachen uit. Tussen zijn lachsalvo's door vertelt hij me dat het schoorsteenkapje met een enorme steekvlam als een raket is afgeschoten en helemaal tot in de top van de mast is geweest. Nadat hij bedaard is, nodigt hij me uit voor een kop koffie om warm te worden bij zijn kachel. Die doet het tenminste...